Güzel bir bahçede bir tırtıl vardı. Bıkkın bıkkın yerlerde sürünüyordu. Havada uçuşan rengarenk kelebekeleri görünce “Ah! Keşke ben de uçabilseydim” derdi. Onu duyan kelebekler gülmeye başladı: “Ha ha ha, sen uçamıyorsun zavallı tırtıl…!”.

Tırtıl, üzgün üzgün tırtıllar kralına gitti. Ama çok şaşırdı, çünkü kral kelebekti. Ne olduğunu anlayamadı ve krala sesneldi: “Siz nasıl tırtıl kralı oldunuz efendim!”…

– Kral: Çünkü küçükken tırtıl idim.

– Tırtıl: Ama nasıl!

– Kral: Ha haha… tırtıllar büyüyünce kelebek olurlar.

– Tırtıl: Yani ben küçük müyüm?

– Kral: Evet, kelebeklere göre küçüksün.

– Tırtıl: Anladım. Ben o zaman bir müddet beklemem lazım.

Tırtıl birkaç gün bekledi ve nihayet bembeyaz kozasından en güzl kelebek çıktı ve havaya uçarken “Bahçemizin manzarası gökten daha çok güzelmiş” dedi.

Yazar: Nur MEKKİ